Διαβάζοντας το βιβλίο της αξιόλογης συγγραφέως Πασχαλίας Τραυλού (Οι εραστές της γραφής) θα εκμεταλλευτώ αποσπάσματα του βιβλίου για να συζητήσουμε σήμερα το πώς ο διαχωρισμός του συγγραφέα από τον λογοτέχνη μπορεί να κάνει ένα δημιουργό προσφιλή, ανοικτό και οικείο στη διαφορετικότητα που πιθανώς θα ανακαλύψει μέσα από τα γραπτά του. Ανάλογα με τις εμπειρίες του ο συγγραφέας μπορεί και εξερευνά το υποσυνείδητό του και τον εσωτερικό του ψυχικό κόσμο, δίνοντας νόημα αλλά και όγκο στα ερωτηματικά του αλλά και τις σκέψεις του. Η λογοτεχνία στην πραγματικότητα είναι έννοια στενότερη της γραμματείας, αφορά την λογοτεχνικότητα σε αντίθεση με τη δεύτερη που έχει να κάνει με το σύνολο των γραπτών κειμένων μίας κοινότητας. Πηγάζουν τόσο η λογοτεχνία όσο και η δημιουργική συγγραφή από το υποσυνείδητο και μόνο από εκεί μπορεί ένας λογοτέχνης ή/και συγγραφέας να αναζητήσει την αυθεντική του φωνή και τη συνειδητή έκφραση που αποτελεί μία πολύ μικρή ποσόστωση της ανθρώπινης σκέψης, εφευρετικότητας, έκφρασης. Έμαθα πως περνώντας το κατώφλι του υποσυνείδητου αποκτάμε δικαίωμα αλλά και πρόσβαση σε μία έμπνευση και εκφραστικότητα που οφείλουν να ρέουν άφθονα μέσα από τα γραπτά του συγγραφέα δημιουργού. Ας πάμε όμως και στο δια ταύτα της σημερινής συζήτησης. Η συγγραφέας Πασχαλία Τραυλού μιλάει στο βιβλίο της για τα θέματα που άπτονται της ψυχοδυναμικής του συγγραφέα, δηλαδή τολμάει να μιλάει για ψυχοδυναμική τη στιγμή που ο συγγραφέας αντιμετωπίζοντας τις λέξεις του αλλά και τις ιδέες του στο χαρτί, αντιμετωπίζει και το τεράστιο κατά τη συγγραφέα ζήτημα του κατά πόσο επιστρέφει σε αυτά για να τα ελέγξει. Πολύ συχνά όπως λέει και η ίδια τα γραπτά πρέπει να μείνουν και η σκέψη να ωριμάσει προτού ο συγγραφέας τα ξανααντιμετωπίσει. 
Ανάλογα με:

  • το ταλέντο του, 
  • την αυτοπεποίθηση του 
  • τις τάσεις αμφισβήτησης, 
  • το βαθμό στον οποίο γίνεται αισθητή η εκφραστική του δεινότητα 
  • τη σημασία που δίνει στη λογοτεχνική ή/και εκφραστική αρτιότητα 
  • τραυματικές εμπειρίες και βιώματα 
  • την ίδια τη νοητική του ταχύτητα και τη σχέση της με την έκφραση και το γλωσσικό κώδικα του γραπτού
καθορίζεται σημαντικά ο βαθμός στον οποίο ο συγγραφέας λογοκρίνει και ξαναεπεξεργάζεται τα γραπτά του, εκλογικεύοντας σημεία που πιθανώς δεν διευκολύνουν την επικοινωνία. Ειδικότερα η ανάγκη εκφραστικής αρτιότητας καθιστά απαραίτητη κάθε είδους μετεξέλιξη παλαιότερων γραπτών κειμένων. Όπως επίσης η εστίαση άλλοτε στις λέξεις και άλλοτε στις ιδέες για ένα συγγραφέα που εκφράζεται μερικές φορές μέσα από χείμαρρους ιδεών, είναι που χωρίζουν τους συγγραφείς σε 2 κατηγορίες. Σε αυτούς που εκφράζονται κατά βάθος αυθόρμητα και μέσα από ιδέες μεροληπτώντας λιγότερο στην αρχή για τη λογοτεχνική και εκφραστική αρτιότητα και σε αυτούς που όντως έχουν τη δύναμη ανάμεσα σε ποικίλους γλωσσικούς κώδικες να συνδυάζουν ταχύτητα και αρτιότητα ταυτόχρονα. Εκμεταλλεύομαι ένα απόσπασμα από το βιβλίο. «Η λογοτεχνία και γενικότερα η τέχνη, καθώς είναι απόρροια ενδόμυχων αναγκών που πηγάζουν από το υποσυνείδητο και όχι από τη συνείδηση του συγγραφέα-λογοτέχνη, αφυπνίζει δυνάμεις που ο δημιουργός δεν συνειδητοποιεί εξαρχής ότι διαθέτει…!» Αυτό είναι και το σημείο κλειδί της σημερινής συζήτησης! Είναι παραδεκτό πως όσο κι αν επιμείνουμε στην πολλαπλή επεξεργασία και το ραφινάρισμα των γραπτών, μαίνονται κάποιες νοητικές, ψυχικές αλλά και συναισθηματικές ανακαλύψεις που δεν ακολουθούν τη λογική. Κανένας δεν μπορεί να βγει από το σκοτάδι και να αντικρύσει το φως χωρίς το ανάλογο τίμημα. Συχνά για έναν συγγραφέα που καλείται να αντιμετωπίσει τη σκοτεινή του πλευρά, λέγεται από τη συγγραφέα πως η πίστη σε ένα αέναο ψήσιμο στη φωτιά μπορεί να αποδειχθεί λανθασμένη. Δεν πρέπει να προβληματίζει το δημιουργό η ιδιότροπη στα πρώτα στάδια γραφή του αρκεί αυτός να παραμένει εργατικός και φιλότιμος. Άλλωστε ειδικά στη δημιουργική συγγραφή κανένας δεν μπορεί να μάθει, πόσο μάλλον να εξασκηθεί εκ του μη όντος, χωρίς πρωτογενές υλικό με άλλα λόγια. Προσωπικά πιστεύω πως το να αφυπνίσουν οι δημιουργοί δυνάμεις που δεν γνωρίζουν εξαρχής ότι διαθέτουν, ανάγει τη δημιουργική έκφραση και το υποσυνείδητο στην εκλογικευμένη θέαση και συχνά κατανόηση του κόσμου που μας περιβάλλει, σε μία σωστή σχέση εσωτερικού-εξωτερικού κόσμου. Έτσι αν η λογοτεχνία και η συγγραφή γίνουν αφορμή για την πολυπόθητη υπέρβαση της αντικειμενικής υπόστασης ενός έργου προς την πραγματικότητα του πολιτισμού, αυτό είναι ένα ζήτημα που εξαρτάται από τον ίδιο το δημιουργό. Σίγουρα όμως η σύνθεση ποικίλων συναισθηματικών, ψυχικών, νοητικών, αισθητικών αλλά και συνειδησιακών παραγόντων είναι μία πραγματικότητα που αφορά τόσο τη δημιουργική διαδικασία όσο και κάθε σκεπτόμενο άνθρωπο. Το ζητούμενο σε κάθε περίπτωση είναι η αξιοποίηση των ιδανικών και των αρχών του ατόμου προς ένα καλύτερο αύριο.

Η φωτογραφία στο άρθρο αυτό αδειοδοτείται από τα Creative Commons της Wikipedia