Το βιβλίο "Ένα παιδί μετράει τ' άστρα" του Μενέλαου Λουντέμη πρόκειται για ένα μυθιστόρημα που έχει ως βασικό ήρωα το Μέλιο Καδρά και τα χρόνια του στο σχολείο. Ο Μέλιος, ορφανός, άστεγος και κατερχόμενος από τα βουνά και τα χωράφια πάει στην πόλη για να μάθει γράμματα μένοντας σε σπίτια τρίτων. Ο τίτλος, "Ένα παιδί μετράει τ' άστρα", προκύπτει από εκείνο το βράδυ που μαθαίνει πως "ο μπάρμπας" του, ο μπάρμπα Ανέστης έχει πεθάνει, γεγονός που ο μπάρμπα Θόδος έκρυψε για να μην διαταράξει τον ψυχισμό και την ηρεμία του, μιας και οι δύο ήθελαν να περάσει πρώτα στο σχολείο. Έτσι ο Μέλιος ένα βράδυ επισκέπτεται το μνήμα του και έμεινε εκεί όλη νύχτα. Αφού έκλαψε, έφυγε την αυγή παρηγορημένος μιας και όλη τη νύχτα είχε καταφέρει να μετρήσει τα άστρα του ουρανού...! Το όνομα Μενέλαος Λουντέμης είναι το καλλιτεχνικό ψευδώνυμο του Δημήτρης Βαλασιάδης. Ο Λουντέμης είχε εγκατασταθεί στο χωριό Εξαπλάτανος της Έδεσσας και πήρε το ψευδώνυμό του από τον Λούντο, παραπόταμο του Εδεσσαίου.

Από το οπισθόφυλλο του βιβλίου:
 
Πήχτωνε το βράδυ. Λιγόστεψε κι ο αχός απ' τα κυπαρίσσια. Ανάψανε οι λαμπάδες τ' ουρανού. Όλα ήταν γάλα... γάλα... λουλάκι... και σπίθες. Το ποτάμι μουρμούριζε μες στον ύπνο του κρυφά παραμιλητά. Το παιδί κείνο το βράδυ δεν κοιμήθηκε... ολόκληρο το βράδυ. Έγραψε το πιο πικρό, το πιο μεγάλο του παραμύθι... Την αυγή ξεκίνησε. Ήταν... παρηγορημένο. Είχε καταφέρει όλη τη νύχτα να μετρήσει τ' άστρα. Να τα μετρήσει όλα... σιγά σιγά... ένα ένα... Όλα... Και τα βρήκε σωστά.
 
"...Ο Λουντέμης έγραφε όπως ανάσαινε, δεν σταματούσε ποτέ... Σχεδόν καθένα από τα βιβλία του είναι και μια μαρτυρία από τη μακρόχρονη οδύσσειά του στους χώρους της εξορίας - μέσα κι έξω από την Ελλάδα... Τώρα τα παιδιά, όταν θα μετράνε τ' άστρα, θα ξέρουν πως εκείνο που τους λείπει βρίσκεται στη βιβλιοθήκη τους". Στρατής Τσίρκας
 
"Ο Μενέλαος Λουντέμης ήταν ένας από τους ωραίους της γενιάς των Ρωμιών λογοτεχνών που κλείσανε στο έργο τους τη δίψα και τους αγώνες του λαού μας για ελευθερία, δημοκρατία, ανθρωπισμό..." Διδώ Σωτηρίου
 
"[...] Ο Λουντέμης δίνει τη σπαραχτική πείρα ζωής που έχει κερδίσει σε ένα κόσμο ωραίο, μα δύσκολο, το μεθύσι της ζωής που λέγεται πάθος: έρωτας, πόνος, ελευθερία, επιτυχία, καταστροφή. [...] Αφήνει την καρδιά του πάλι να μιλήσει για τα πάθη της αντλώντας από το ανεξάρτητο απόθεμα της παιδικής του εμπειρίας". Δημήτρης Ραυτόπουλος